აღდგომა – ჩვენი ცხოვრების მოდელი: სიკვდილი, მიღწევა და განახლება

წარმატების 365 დღე

97–ე დღე  

ქრისტეს აღდგომა არა მხოლოდ ქრისტეს ცხოვრების სახარებისეული  ნარრატივია, არამედ ყველა ჩვენგანის ცხოვრების ერთგვარი მოდელირებაა. ქრისტე ამ მიწაზე მოვიდა თავისი მისიით საკუთარ  თავზე ეტვირთა ადამიანთა მოდგმის ცოდვები, ტანჯვა–წამებით აღესრულა და მკვთრეთით აღსდგა, რათა დაემკვიდრებინა მიწაზე უფლის სახელი და დიდება. თითოეული ჩვენთაგანი ამ ცხოვრებაში შევაბიჯებთ გარკვეული მისიით, რაც ჩვენს ეგზისტენციალურ საზრისში ვლინდება. შესაძლოა მავანს კარგად  თავისი მისია და ცხოვრების საზრისი არც კი  ჰქონდეს გაცნობიერებული და  სიტყვებშიც ვერ  აყალიბებდეს მას. ამის მიუხედავად განურჩევლად ყველა, გენიოსი იქნება იგი თუ ყოვლად უბირი ადამიანი,  იმისთვის არის ქვეყნად მოვლენილი, რომ აღასრულოს თავისი დანიშნულება და სიცოცხლის საზრისი. ზოგი ამ საზრისს ადამიანთა მსახურებაში ხედავს,  ზოგიც საკუთარი ოჯახის კეთილდღეობაში, ზოგი ხელოვნებასა და მეცნიერებაში, ხოლო ზოგიც საკუთარი სპორტული შესაძლებლობების რეალიზაციაში, ზოგი სამშობლოს თავისუფლებისათვის ბრძოლაში და ზოგიც კი საკუთარი ბიზნესის აყვავებაში, ხოლო არიან ისეთებიც, ვისშიც მისი ცხოვრების საზრისი დაითრგუნა სოციუმის მიერ და რეალობიდან გაქცევის ის ნაირსახეობა სჭირს, რაც საზრისიდან და მისიიდან ესკაპიზმს ახასიათებს ...... რამდენი ადამიანიც იყო, არის და იქნება დედამიწის ზურგზე, იმდენი განხორციელებული ან განუხორციელებელი მისია, უმაღლესი ღირებულება ან ცხოვრების მთავარი საზრისია სახეზე. მეორეს მხრივ , ყველა ადამიანი რაღაც დონეზე ცდილობს აღასრულოს თავისი მისია და ბოლოს თვითონაც აღესრულება, გარდაიცვლება, ეწამება და დაიტანჯება მუნყოფიერებისაგან ( აქ, ამ სამყაროში ყოფნისაგან) განშორების პროცესში. ზოგი ეწამება მსუბუქად, ზოგიც მძიმედ, ზოგი ეწამება სხვათა მიერ ან სხვებზე ზრუნვისა გამო, ხოლო ზოგს უზომოდ  დასტანჯავს საკუთარი თავი, სულიერი ან ფიზიკური ტკივილი და ავადმყოფობა. ამდენად გარდაუვალია გქონდეს მისია და ცხოვრების საზრისი, გარდაუვალია ამ მისიის აღსრულებისთვის ზრუნვა, გარდაუვალია ტანჯვა–წამება მუნყოფიერებისგან განშორებისას და გარდაუვალია გარდაცვალება.

გარდაცვალება გარდაუვალია, მაგრამ სიკვდილი აუცილებლად არ არის  ბოროტება. სიკვდილი სიკვდილია და ნეიტრალური მოცემულობაა. მასში ცუდია გაურკვევლობისა და  სიბნელის მომენტი; ძნელად ასატანია აგრეთვე მის დადგომამდე არსებული ტკივილისა და ტანჯვა–წამების წუთები და საათები, მაგრამ სიკვდილს თავისი დადებითი მხარეც აქვს: როგორც ვაჟა–ფშაველა იტყოდა „შენ გაგიმარჯოს სიკვდილო , სიცოცხლე ხარობს შენითა“–ო.

ეს ნიშნავს იმას, რომ სიკვდილი გზას უთმობს ახალ სიცოცხლეს; შენში რაღაც უნდა მოკვდეს, რათა რაღაც ახალი დაიბადოს; გამოდის, რომ სიკვდილის გარდაუვალობა ქმნის ხელახლა დაბადების გარდაუვალობას. მაგრამ გარდაუვალია თუ არა მკვთრეთით აღდგომა? აი, საკითხავი სწორედ ეს არის.

ჩემი პასუხი ასეთია:  აღდგომა გარდაუვალია, ოღონდ ვირტუალურად. რას ნიშნავს ვირტუალურად? ფუნდამენტალური მოცემულობა ადამიანის არსის შესახებ ისაა, რომ მისი შესაძლებლობები აურაცხელია და შესაძლებლობათა მხოლოდ 3–5% თუ ხორციელდება საშუალო ადამიანში.  შესაძლებლობათა დანარჩენი 95% განუხორციელებელ ანუ ვირტუალურ შესაძლებლობებს წარმოადგენს, რომელთაც შეიძლება აგრეთვე ვუწოდოთ პარადოქსალური სახელწოდება  – „არარეალური რეალობა“. ეს იმას ნიშნავს , რომ ჩვენი რეალური შესაძლებლობები შეადგენენ იმ პოტენციალს, რაც ხორციელდება აწმყოში ან უკვე წარსულში განხორციელდა (მაგალითად, გამრავლების ტაბულა ავითვისეთ და ავტომატურად ვიყენებთ 8 წლიდან დღემდე), ხოლო არარეალური შესაძლებლობები ის შესაძლებლობებია, რომლებიც ვერასოდეს ვერ მოვიდა მოქმედებაში (მაგალითად,  ორნიშნა ან სამნიშნა რიცხვითი ერთეულების კვადრატში, კუბში და ა.შ. სწრაფად და ავტომატურად აყვანა), რადგან ამ მიმართულებით ჩვენი ტვინის ნეირო–ასოციაციური კავშირები ან ნერვულ–კუნთოვანი სისტემა არასოდეს არ გავარჯიშებულა.  ნეირო–ასოციაციურ კავშირთა სიმდიდრისა და ნერვულ–კუნთოვანი სისტემის გავარჯიშებულობის მრავალფეროვნების ხარისხი პირდაპირ პროპორციულია  არარეალური ანუ ვირტუალური  შესაძლებლობების თვითაქტუალიზაციის   ხარისხთან. 

აღდგომა და ხელახლა დაბადება  გარდაუვალია, თუკი ორგანიზმი და პიროვნება ამისათვის მომართულია. ამაზე მეტყველებს ის ფაქტები, რომ ერთი ადამიანი კლინიკური სიკვდილის შემდეგ სამუდამოდ გარდაიცვლება, მეორე ადამიანი კი კლინიკური სიკვდილიდან გამოდის,  სიცოცხლეს უბრუნდება და ხელახლა იბადება  იმ თვალსაზრისით, რომ თვისობრივად ახალ სიმაღლეებზე ადის. ამის მაგალითი ჩვენში იყო, მაგალითად, ცხონებული ჯუმბერ ლეჟავა, რომელმაც ველოსიპედით მსოფლიოს შემოუარა  სწორედ კლინიკური სიკვდილიდან გამოსვლის შემდეგ. მეორე სახის ფაქტები უკავშირდება იმ სპეციალურად გაწვრთნილ იოგთა ექსპერიმენტებს, რომლებიც აღწევენ ანაბიოზის ისეთ მდგომარეობას, როცა მეტაბოლიზმის ყველა პროცესები შეჩერებულია და ორგანიზმს სიცოცხლის ნიშანწყალი არ გააჩნია, მაგრამ შემდეგ გამოდიან ამ მდგომარეობიდან და განაგრძობენ ცხოვრებას. ან კიდევ, ავთვისებიანი სიმსივნის დაუნდობელი ბრჭყალებიდან თავდაღწეული ადამიანის ისტორია, რომელიც ლეტალურ ფაზაში იმყოფებოდა და ყველა სამედიცინო პროგნოზის თანახმად უნდა გარდაცვლილიყო, მაგრამ  გამოვიდა ამ სიტუაციიდან და სიკვდილის ნაცვლად აქტიური შემოქმედებითი ცხოვრება დაიწყო.

მინდა შემოგთავაზოთ ისეთი ფსიქოლოგიური პროცედურა, რომელიც დაკავშირებულია პიროვნულ აღდგომასთან ანუ ხელახლა დაბადებასთან.  იმისათვის , რომ ხელახლა დაიბადოთ, უნდა გქონდეთ თქვენი მისიის და ცხოვრების უმაღლესი საზრისის განხორციელებისათვის ზრუნვისა და ბრძოლის გამოცდილება;  რაღაც დიდი გასაჭირი, ტკივილი ან ტანჯვა უნდა გადაიტანოთ;  და  ბოლოს რაღაც უნდა მოკვდეს თქვენში;  თქვენ უნდა მიიღოთ სიკვდილი, რათა მარადიულ სიცოცხლესა და  ხელახლა დაბადებას ეზიაროთ;

სანამ ამ ფსიქოლოგიურ პროცედურას დავალაგებდე, მსურს ცოტათი გავშალო სიკვდილის მიმღებლობის თემა, რადგანაც დაბრკოლებისა და ძირითადი წინააღმდეგობის ძირი მასშია.  სიკვდილის თემა ემოციურად ყველაზე უფრო მძიმე და შიშისმომგვრელი თემაა.  სიკვდილის თემა იმდენად არის დაკავშირებული შიშსა და ძრწოლვასთან , რომ იგი ჩვენს საზოგადოებაში  და საყოველთაოდ ყველგან, ხალხებისა და კულტურების უმეტესობაში  აკრძალვისა და თავის არიდების საგანია. რახან სიკვდილის თემა ღია განსჯისა და დისკურსის საგანი ნაკლებადაა, ამით  სიკვდილის ძალმოსილება და მისი ზეგავლენა ჩვენზე იზრდება, ამით ჩვენვე ვაძლიერებთ გაურკვევლობის სინდრომს სიკვდილთან მიმართებაში. რახან სიკვდილი „უთქმადის“ სფეროს განეკუთვნება, სათქმელი მის შესახებ გროვდება და გროვდება, ხოლო დაგროვილი გამოუთქმელი სათქმელი ქმნის იმას, რომ სიკვდილის შიშთან დაკავშირებული განცდები კი არ განიმუხტებიან, არამედ კიდევ უფრო იმუხტებიან. ელიზაბეტ კუბლერ–როსსი გახლდათ აღიარებული სპეციალისტი სიკვდილისა და კვდომის პროცესში და მან დაადგინა: მიუხედავად სიკვდილის თემის ტაბუირებისა, როგორც ზრდასრულები, ისე ბავშვები ინსტიქტურად ყოველთვის გრძნობენ, რომ სიკვდილი გარდაუვალია. სასიკვდილოდ განწირულ ადამიანს როგორც წესი უმალავენ  მის ნამდვილ მდგომარეობას, ხოლო თუკი ავადმყოფები თვითონ თუ დაილაპარაკებენ სიკვდილზე, მაშინ მას ან შეაჩერებენ და სხვა საკითხზე გადაუტანენ საუბარს ან სულაც აუკრძალავენ სიკვდილზე საუბარს. მაგრამ უკვე კაცობრიობაში დაიწყო პროცესი, როცა,  ვთქვათ, ონკოლოგიურ ავადმყოფს პირდაპირ ეუბნებიან მისი მდგომარეობის შესახებ და იმასაც უხსნიან, რომ მას სიცოცხლის სულ ცოტა დრო დარჩა და ურჩევენ ეს დრო გამოიყენონ იმ მიზნების განსახორციელებლად, რისი მიღწევაც მისი ცხოვრების საზრისი და სანუკვარი ოცნებაა. გარდა იმისა, რომ ამით აღესრულება ადამიანის ის უფლება, რომ ის ინფორმირებული იყოს თავისი მდგომარეობის შესახებ, ამავე დროს ონკოლოგიური ავადმყოფის შინაგან ძალთა  მობილიზაციას იწვევენ, რათა ქიმიოთერაპიასთან და დასხივებასთან ერთად მკურნალობას დაეხმაროს საკუთარი ბრძოლისუნარიანობისა და გადარჩენის რწმენის  გაძლიერებით. ხშირ შემთხვევაში ამას დადებითი შედეგები მოაქვს, რაზეც მეტყველებს კარლ საიმონტონისა და მისი მიმდევრების პრაქტიკა ონკო–ფსიქოთერაპიის კუთხით. ამავე დროს ადამიანებს შეიძლება აწუხებდეთ ენით გამოუთქმელი ბრალეულობისა და დანაშაულის გრძნობა, რომ თავისი ავადმყოფობით ცხოვრება გაურთულეს ახლობლებს ან ტყუილად იცხოვრეს ამ ქვეყანაზე და სხვა. სწორედ გამოუვალ მდგომარეობაში მყოფ ადამიანებს ჰაერივით სჭირდებათ მათი ცხოვრების საზრისის დადგენა, საკუთარი პიროვნების თვითღირებულების განცდა და ბრალეულობის შინაგანი განცდის განქარვება. თუკი ისინი ამას მოახერხებენ, ორგანიზმში იღვიძებს გამოუყენებელი რეზერვები, რათა ცხოვრება გააგრძელონ და ამ ეტაპზე გადარჩნენ. როცა ადამიანები ღიად უყურებენ და განიხილავენ სასიკვდილო შედეგის დადგომის შესაძლებლობას, ეს ერთის მხრივ ამცირებს სიკვდილთან დაკავშირებულ  შფოთვას, ხოლო მეორეს მხრივ ამცირებს ფიზიკურ ტკივილებს, რაც სიკვდილს ახლავს თან.  რახან ასეთი ბრძოლა მოიტანს დადებით შედეგს, ადამიანს შესაძლოა გაუჩნდეს  ახალი მძლავრი ზემოტივაცია გააგრძელოს ბრძოლა ცხოვრების ახალი საზრისის დასამკვიდრებლად, რაც თავისებური განახლებაა და ერთგვარი პიროვნული აღდგომაა. ასეთი აღდგომისათვის კი სრულიად აუცილებელია ადამიანმა პანორამულად გადახედოს თავისი ცხოვრების განვლილ გზას, შეცდომებსა და წარმატებებს, ცოდვებსა და გაკეთებულ სიკეთეებს, ტკივილებსა და სიხარულებს, მარცხსა და გამარჯვებებს.... თუკი ადამიანი საკუთარი ცხოვრების ასეთ შეჯამებას სამყაროს მარადიულობის პოზიციებიდან და გადმოსახედიდან მოახდენს, მაშინ კოსმიური და ღვთიური ძალები დაეხმარებიან მას დაიდგინოს ცხოვრების ახალი საზრისი და ხელახლა დაბადების იმპულსი. ეს ყველაფერი, რაც აქამდე ვისუბრეთ, ეხებოდა მძიმედ დასნეულებულ ადამიანს. მაგრამ თუ სიკვდილის ერთგვარ მიმღებლობას თან მოაქვს ბრძოლის უნარიანობის გაზრდა ავადმყოფებში, თქვენ წარმოიდგინეთ რაოდენ უნდა გაძლიერდეს თავისი სულისკვეთებითა და   არსებული პოტენციალების თვითაქტუალიზაციის მიმართულებით ჯანსაღი და საღ–სალამათი ადამიანი!

სწორედ ამ მსჯელობიდან გამომდინარე გთავაზობთ  პიროვნული აღდგომის  სავარჯიშოს. იგი არ გახლავთ „სიკვდილის რეპეტიცია“, არამედ მიმართულია იმაზე, რომ პანორამულად გადახედოთ საკუთარ ცხოვრებას და დაინახოთ ის, რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია თქვენი ცხოვრებისეული მისიის შესასრულებლად. სავარჯიშო დაგეხმარებათ ყავლგასული და უსარგებლო წარმოდგენების შეცვლაში, ახალი განწყობებისა და გრძნობების აღმოცენებაში, ცხოვრების ფუნდამენტალური საზრისის დადგენასა და დამკვიდრებაში.

სავარჯიშო  ნაბიჯ–ნაბიჯ  ეტაპებს გულისხმობს.

1.      მოძებნეთ მყუდრო გარემო  და ჩაატარეთ მედიტაციის ან რელაქსაციის რომელიმე ტექნიკა (ეს მედიტაციური სავარჯიშოები და რელაქსაციის ტექნიკა აღწერილი მაქვს „წარმატების 365 დღის“ 85–დან 95–ე დღეების სტატიებში; თქვენ უკვე, ცხადია, იცით, რომ თითო „დღე“ თითო სტატიას გულისხმობს);

2.      მას შემდეგ რაც იგრძენით მოშვება და შინაგანი სიმშვიდე, დაფიქრდით თქვენი ცხოვრების საზრისზე და იმ ძირეულ ღირებულებებზე, რაც ესოდენ ძვირფასი და ღირებულია თქვენთვის ( ძირეული ღირებულებების  თემას სპეციალურად ეძღვნება ჩემი სტატია „წარმატების 365 დღის“ მასალებიდან „71–ე დღე“);

3.      ამჯერად წარმოიდგინეთ, რომ ან ექიმმა გითხრათ, რომ უკურნებელი სენი გჭირთ და უნდა გარდაიცვალოთ ან წლებმა უაღრესად სწრაფად გაირბინეს, მოვიდა სიბერე და დადგა ამ ქვეყნის დატოვების დრო, ან კიდევ რაღაც ძალა გეუბნებათ, რომ მალე უნდა მოკვდეთ. ამ წარმოდგენების საფუძველზე რა გრძნობები აღმოცენდება და რა ფიქრები მოგეძალებათ? სად და ვისთან მიხვალთ და გაუმჟღვანებთ თქვენს ფიქრებსა და განცდებს? რას ეტყვით მას და რას გეტყვით იგი თქვენ? ნუ იჩქარებთ, გამოწვილვით და დეტალურად წარმოიდგინეთ ეს სიტუაცია;

4.      ახლა წარმოიდგინეთ, რომ ნელნელა კვდებით. გონებით წარმოიდგინეთ  და თვალებით დახატეთ თქვენი მდგომარეობის უკიდურესი გაუარესება. გაამახვილეთ ყურადღება თქვენი კვდომის ათასნაირ დეტალებზე. ისიც წარმოიდგინეთ, თუ რას დაჰკარგავთ, როცა გარდაიცვლებით ან თქვენი ტკივილი ამ დანაკარგისა გამო. ისიც წარმოიდგინეთ, თუ რას მოიცილებთ სიკვდილით როგორც ტკივილიანსა და სატანჯველს. მიეცით თქვენს თავს საშუალება, რომ ცოცხლად განიცადოთ ყველა ეს გრძნობა, საფუძვლიანად გაერკვეთ თქვენს წარმოდგენებსა და აზრებში;

5.      წარმოიდგინეთ ადამიანები, რომლებიც თქვენს სასიკვდილო სარეცელთან არიან. წარმოიდგინეთ თუ როგორ რეაგირებენ ისინი და რას განიცდიან. რას ამბობენ? ნუ იჩქარებთ და თანაც წარმოიდგინეთ საკუთრივ თქვენი ცხოვრების ბოლო ამოსუნთქვა და სიკვდილის დადგომა;

6.      ახლა კი წარმოიდგინეთ, რომ იმყოფებით საკუთარ გასვენებასა და დაკრძალვაზე. ვის ხედავთ თქვენს წარმოფდგენებში? რას გრძნობენ ადამიანები და როგორ იქცევიან თქვენს დაკრძალვაზე? აქაც ნუ იჩქარებთ და შეეცადეთ განიცადოთ ყველა დეტალი;

7.      რახან თქვენი თავი წარმოიდგინეთ გარდაცვლილად, რა ემართება თქვენს ცნობიერებას? წარმოიდგინეთ , რომ თქვენი ცნობიერება ხვდება იმ ადგილას, რასაც თქვენი  რწმენა გკარნახობთ. ცოტა ხანს იყავით იმ „ადგილას“, შეეცადეთ კარგად განიცადოთ თქვენი ცნობიერების მაშინდელი მდგომარეობა. თუ ეს არის ცნობიერების  „არ–ყოფნის“ მდგომარეობა, შეიგრძენით როგორია ეს „არ–ყოფნა“;

8.      მიეცით თქვენს ცნობიერებას საშუალება გაემართოს იქ, სადაც, თქვენი შეხედულების ან მრწამსის თანახმად, არის სამყაროს პირველმიზეზი ან პირველსაწყისი.  სამყაროს ამ პირველწყაროს გადმოსახედიდან გადმოხედეთ თქვენს ცხოვრებას და გაიხსეთ იგი დეტალებში. ნუ იჩქარებთ. რით ხართ კმაყოფილი თქვენს ცხოვრებაში? რა გააკეთეთ ღირებული და სასიკეთო? რა წარმატებები გქონდათ? რა გამოგდიოდათ კარგად? რა არ გამოგივიდათ კარგად? რა შეცდომები და გადაცდომები გქონდათ? რა ცოდვები ჩაიდინეთ? რა წყენები და მარცხები შეგხვდათ ცხოვრების გზაზე? რა გილხინდათ და რა გიჭირდათ? დაუსვით თქვენს თავს ეს კითხვები და შეეცადეთ გასცეთ თქვენთვის პასუხები, რაგინდ მტკივნეული არ იყოს ამის გახსენება;

9.      წარმოიდგინეთ, რომ თქვენ ახლა უკვე გაქვთ შანსი და შესაძლებლობა დაბრუნდეთ  ამქვეყნიურ ცხოვრებაში, ჩასახლდეთ ახალ სხეულში და ხელახლა დაიწყოთ ცხოვრება. იგივე მშობლებს აირჩევდით ახალი ცხოვრების დასაწყებად? იგივე დები და ძმები გეყოლებოდათ? რა თვისებები გექნებათ? რა პროფესიას ან დასაქმებას აირჩევდით? რა იქნება თქვენთვის ის უმნიშვნელოვანესი, რასაც გსურთ ამ ახალ ცხოვრებაში მიაღწიოთ? შეეცადეთ დეტალურად განიხილოთ და წარმოიდგინოთ ცხოვრების ახალი შესაძლებლობები

10.  გაიცნობიერეთ ის, რომ სიკვდილისა და ხელახლა დაბადების ეს პროცესი მუდმივად მიმდინარეობს თქვენს ცხოვრებაში, როცა ვითარდებით, ცხოვრებას ცვლით, წარმოდგენებს გადაახალისებთ და ახალ ხედვებს შეიმუშავებთ;

11.  ნელ ტემპში და მშვიდად დაბრუნდით თქვენს აწმყოში. ხელახლა დაუბრუნდით ჩეულებრივ საქმიანობას.

რა შედეგები შეიძლება მოჰყვეს ამ სავარჯიშოს? ცხადია, რომ ადამიანები სხვადასხვანაირად რეაგირებენ ამ სავარჯიშოზე. ადამიანები ხშირად აღნიშნავენ, რომ საკუთარი გარდაცვალების სცენის წარმოსახვა და შესაბამისი განცდები არც ისე მტკივნეული იყო, როგორც ეს ადრე წარმოედგინა. შიგადაშიგ ადამიანები ძალიან ღრმა აზრებს გამოხატავენ იმის შესახებ, თუ რას ეტყოდნენ თავის ახლობლებს, რათა შეუმსუბუქონ მათ ტკივილი და დარდი  დიდი დანაკარგისა გამო. საკუთარი დაკრძალვის წარმოდგენისას ზოგი ადამიანი შვებით გაიაზრებს, რომ მათი მეგობრებისა და ახლობლების ცხოვრება გრძელდება , თუმცა დანაკარგი მისი გარდაცვალების გამო მნიშვნელოვანი იყო.

როგორც ავადმყოფებისათვის, ისევე ჯანმრთელი პირებისათვის ამ სავარჯიშოს ის ნაწილია განსაკუთრებით სასარგებლო, როცა ისინი განვლილი ცხოვრებისეული გზის რეფლექსიას ახდენდნენ. ეს მათ ეხმარებათ მკაფიოდ გამოკვეთონ, თუ რა სახის ცვლილებებს  სურთ მიაღწიონ ცხოვრებაში. საჭიროა გაამახვილოთ ყურადღება იმაზე, რომ თქვენ გაქვთ საკმაო დრო, რათა შეცვალოთ ის, რისი შეცვლის სურვილიც ამოტივტივდა ამ სავარჯიშოში. საჭიროა იმოქმედოთ ამ ცვლილებების ცხოვრებაში გასატარებლად და მაშინ სიცოცხლის ბოლოს არ გექნებათ სანანებლად ის, რაც ამ სავარჯიშოში შემოვიდა თქვენს ცნობიერებაში წარმოსახული სიკვდილის ეპიზოდში.

როცა ადამიანები წარმოისახავენ ხელახლა დაბადებას და რანაირი პიროვნება სურთ გახდნენ ხელახლა დაბადებისას, ამ დროს ისინი იმას განსაზღვრავენ, თუ რა სურთ შეცვალონ ცხოვრებაში. თუ თქვენ ამ სავარჯიშოს გააკეთებთ, შეეცადეთ ოპოვოთ ის საშუალება და გზა, თუ როგორ გახდეთ მოცემულ მომენტში და ამ ცხოვრებაში იმ სასურველ პიროვნებად.

ამ მედიტაციური სავარჯიშოს არსი ისაა, რომ კიდევ ერთხელ ვაჩვენოთ: სიჯანსაღისკენ და ჯანმრთელობისკენ, კეთილდღეობის ამაღლებისა და ბედნიერებისაკენ სავალი გზა ხელახლა დაბადებისა და ტრანსფორმაციის პროცესში გავლას გულისხმობს. როცა გაიცნობიერებ საკუთარ მისიას, როცა შენი ცხოვრების მძიმე და კრიზისულ მომენტებს გაუსწორებ თვალს, როცა წარმოისახავ შენი ცხოვრების ბოლოვადობას და მის ფინალურ წერტილს, როცა სამყაროს პირველსაწყისის გადმოსახედიდან შეხედავ ცხოვრების განვლილ გზას თავისი პლიუსებითაა და მინუსებით, როცა ხელახლა დაბადების სცენარს მოხაზავ და მენტალურად მისი დადგომის სცენასაც გაითამაშებ, – მაშინ ამოქმედდებიან ახალი განწყობები  როგორც სრულიად ახალი და უფრო ეფექტური ცხოვრების მზაობა. ამ მზაობას კი რეალობაში გადასვლისა და მატერიალიზაციის ფრიად დიდი შანსი აქვს. გისურვებთ ბედნიერ ხელახლა დაბადებას!