მედიტაცია „მისტიური ვარდი“

წარმატების 365 დღე

88–დღე

თეზისის სახით მინდა ვთქვა: როცა სატირალი არაფერი გაქვს, მაშინ იცინე გულიანად, ხოლო თუ საცინლად და სამხიარულოდ ნამდვილად არ გაქვს საქმე, იტირე გულიანად. მაგრამ ხანდახან თუ სატირლად გაქვს საქმე, სჯობია იხარხარო, ხოლო თუ სიცილმა აგიტანა და უზომოდ მხიარულობ, სჯობს ამოიტირო და გამოიგლოვო, რაც ამოსატირებელი და გამოსაგლოვია. 

მე–20 საუკუნის ერთერთი დიდი მისტიკოსის, გასხივოსნებული ფილოსოფოსის ოშო რაჯნეშის მედიტაციურ გამოგონებათა  ერთერთი თვალსაჩინო ნიმუშია მედიტაციური ტექნიკა „მისტიკური ვარდი“. იგი კატარზისული და ტრანსფორმაციული ფსიქოთერაპიის თარგზე აწყობილი მეთოდიკაა. ემოციათაგან  ჩვენი ცხოვრების ერთი პოლუსი სიხარულია, ხოლო მეორე პოლუსი მწუხარება. სიხარულს და მხიარულებას ყველაზე უკეთ სიცილი გამოხატავს, ხოლო მწუხარებას ტირილი. სიცილიცა და ტირილიც ხშირ შემთხვევაში დაბლოკვისა და ტაბუირების საგანია.  მაგალითად, მეტროს ვაგონში რომ იჯდეთ და გონებაში ჩარლი ჩაპლინის რომელიმე ფილმის ნაწყვეტის მოგონების გამო გულიანად გადაიხარხაროთ, უდავოდ გიჟად ჩაგთვლიან.   არადა ნამდვილად სახარხაროა ჩაპლინის ფილმების ბევრი ფრაგმენტი. ახლა საპირისპიროდ ტირილის შესახებ ვილაპარაკოთ. ქუჩაში რომ გულამოსკვნით დაიწყოთ ტირილი, აუცილებლად ვინმე შეგაჩერებთ და გეტყვით „დამშვიდდით, ვის არ მოსვლია ცუდი ამბავი და ა.შ.“.  თქვენ რომ ტირილი მაინც გააგრძელოთ, გეტყვიან “პატარა ბავშვი ხომ არა ხარ, რას ტირიხარ“. მაგრამ მაინც რომ გააგრძელო, ვიღაცას შეიძლება ცრემლი გადმოუვარდეს თვალებიდან, გული აუჩუყდეს, აგყვეთ, მაგრამ ახლა იმას ეტყვიან შენ რაღა დაგემართაო. ადამიანები ხშირად იცინიან იმ სიტუაციაში, სადაც სიცილი მიღებულია, მაგრამ იკავებენ სიცილის იმპულსებს, როცა სიცილი მიუღებელია. ადამიანები ასევე ტირიან ნებადართულ და მისაღებ სიტუაციაში, მაგრამ თავს იკავებენ ცრემლებისაგან და ბლოკავენ ტირილს, სადაც ტირილი არ არის მისაღები. მაგრამ სიცილი სიხარულის ჯანსაღი გრძნობის გამოხატვაა და მისით სიხარულის შინაგან გენერირებასა და სხვაზე გადაცემასაც ახდენ, ხოლო ტირილი მწუხარების განქარვების, წყენათა ნალექებისა და ტრავმატული გამოცდილებისაგან გამონთავისუფლების საშუალებაა. ესოდენ სასარგებლო და მნიშვნელოვანია ტირილიცა და სიცილიც. ფსიქოთერაპევტები კომედიების ყურებას ურჩევენ დეპრესიით და მწუხარებით დატანჯულ ადამიანებს. არსებობს სიცილის იოგა, რომლის საინტერესო ორდღიანი ტრენინგიც კი გავიარე მე ერთხელ კალიფორნიაში. სიცილს და იუმორს მაკურნებელი ძალა აქვს იმის გამო, რომ იგი შინაგან კონფლიქტს ამსუბუქებს, შეუძლებელსა და შესაძლებელს, აკრძალულსა და ნებადართულს შორის წინააღმდეგობებს არბილებს. მეორეს მხრივ, არსებობს ტრავმატული გამოცდილების მქონე პირებთან გამოგლოვების ფსიქოთერაპიული ტექნიკების ჩატარების პრაქტიკა. ასე, რომ სიცილიცა და ტირილიც ფრიად საჭირო და სასარგებლო რეაქციებია. მათ კათარზისული ეფექტი აქვთ.

ოშოს „მისტიკური ვარდის“ მედიტაცია სიცილისა და ტირილის ერთ კომბინირებულ პროცედურას გულისხმობს. ოშოსათვის ამოსავალი დებულება ისაა, რომ მედიტაცია როგორც უშუალო ჭვრეტისა და გაცნობიერების პროცესი მხოლოდ მაშინ მიიღწევა, როცა ადამიანი გამონთავისუფლებულია შინაგანი კონფლიქტის, დათრგუნულობის, ნეგატივის, დალექილი წყენებისა და მწუხარების ტვირთისაგან. ამიტომაც ჯერ მან უნდა გაიაროს კატარზისის გზა. მხოლოდ ამის შემდეგ,  რელაქსირებულ და შინაგანი სიჩუმის სიტუაციაში შეიძლება მან მიმართოს მედიტაციას, როგორც „მე“–ს ცენტრის წვდომის, ზეცნობიერის გააქტიურების,   საკუთარი ფარული პოტენციალების თვითრეალიზაციის, სულიერი და ფსიქოსომატური განკურნების  საშუალებას. „მისტიკური ვარდის“ მედიტაცია შედგება შემდეგი ნაბიჯებისაგან: 1) სიცილი, 2) ტირილი , 3) „მთის წვერიდან დამკვირვებელი“, 4) ინტეგრაცია.

პირველი ნაბიჯი: სიცილი

მჯომარე ან მწოლიარე სიტუაციაში იწყებთ სიცილს. ვიცი,  თქვენ მიგაჩნიათ, რომ უნდა გაიღიმოთ ან გაიცინოთ მაშინ, როცა ამის მიზეზი არსებობს გარემოში ანუ როცა რაღაც სასაცილო ხდება. თქვენ ამნაირი დაშვებით საუბრობთ სიცილზე როგორც რეაქციაზე. მაგრამ აქ ლაპარაკია არა რეაქციაზე, არამედ თქვენსავე მიერ თქვენივე ნებით გამოწვეულ ქმედებაზე როგორც სიცილზე; ეს ნიშნავს, რომ სწორედ შიგნიდან ღვივდება სიცილის თესლი, რომელიც ვარდის კოკორივით გაიშლება და აფრქვევს სასიამოვნო ფერსა და სურნელებას. ამიტომ დაარქვა ამ მედიტაციას ოშომ   „მისტიკური ვარდი“. როცა გულიანად იცინი და ამის არავითარი გარეგანი მიზეზი არა გაქვს, არამედ შინაგნად ხარ ისე მომართული, რომ გეცინება, სწორედ ეს არის ნამდვილი სიცილი. იცინე ნამდვილი სიცილით. პირველი 7 დღის განმავლობაში დღეში ერთხელ 45 წუთის განმავლობაში იცინეთ გულიანად ნამდვილი სიცილით. თუ არ გამოგდით ასეთი შინაგნად მომართული ნამდვილი სიცილი, მაშინ დაიძახეთ „იააა–ჰუუუუ“, დაიძახეთ ასე რამდენიმეჯერ და გაიცინეთ.  ნელნელა გამოგივათ ნამდვილი სპონტანური სიცილი. სიცილის დროს შეგძლიათ თავისუფლად იმოძრავოთ. თუ წააწყდებით რაიმე შინაგან ბარიერს, რაც დაკავშირებულია იმ საუკუნოვან ტრადიციებთან, რაც სიცილს ბლოკავდა და აკავებდა, მაშინ ისევ დაიძახეთ „იააა–ჰუუუუ“ და წაგსკდებათ სიცილი; ან კიდევ შეგიძლიათ დაამატოთ აბდაუბდა და უაზრო სიტყვები, რომლებიც როგორც ბგერათა კომპლექსები არაფერსაც არ აღნიშნავენ და ამან შეიძლება კიდევ უფრო გამოიწვიოს სიცილის წასკდომა. 45 წუთის შემდეგ, როცა სიცილს დაამთავრებთ, წყნარათ დაბრძანდით სკამზე, მოეშვით და 15 წუთის განმავლობაში დაიწყეთ მედიტირება ანუ გაცნობიერება თქვენი სხეულის, აზრების, ემოციების, თუ რას ხედავთ და  რა გესმით. იქეცით ტოტალურ გაცნობიერებად. დაე, ეს იყოს უშუალო დაკვირვების, არ–შეფასებითი და არ–განკითხვითი ჭვრეტის  პროცესი.

მეორე ნაბიჯი: ტირილი

შემდგომი 7 დღის განმავლობაში თავი მიეცით მწუხარებასა და ტირილს. გამოიწვიეთ ცრემლ–ღვრა, ამოიტირეთ ამოსატირალი და გამოიგლოვეთ გამოსაგლოვი. ყველა წყენა, უკმაყოფილება, იმედგაცრუება, სასოწრკვეთა, დეეპრესია, შფოთვა, ემოციური დისკომფორტი, დანაკარგი და ზარალი, სინანული, თვით ბრაზი და აგრესიაც კი აქციეთ ტირილისა და მწუხარე ცრემლ–ღვრის საგნად. გამოანთავისუფლეთ თქვენი სული დალექილი სტრესების, ბარიერების, იმედგაცრუებებისა და აგრესიებისაგან. მოინანიეთ გოდებით. ნუ დაკმაყოფილდებით მხოლოდ გონებისმიერი სინანულით, ჩართეთ გული და გულიანად ამოიტირეთ ის, რის სინანულსაც განიცდით. თუ ვერ ტირიხართ, ან რაიმე ბარიერს და შინაგან დაბრკოლებას გრძნობთ, მაშინ  წამოიძახეთ „იაა– ბუუუუუ“, ამოძრავეთ ტანი წინ და უკან, მიიღეთ სახეზე მომტირალის გამოსახულება,  წარმოთქვით აბდაუბდა და უაზრო სიტყვები, რომლებიც როგორც ბგერათა კომპლექსები არაფერსაც არ აღნიშნავენ, მაგრამთქვენ დაუშვით თითქოს ამით მწუხარებას,  სევდასა და სინანულს გამოხატავთ; მან შეიძლება კიდევ უფრო გამოიწვიოს ტირილის წასკდომა; არ შეაჩეროთ იგი. იტირეთ ასე 45 წუთის განმავლობაში.

საბოლოოოდ აქაც უნებურად მოდის რელაქსაციისა და მოშვების ფაზა. გაირინდეთ, მიანდეთ თავი შინაგან სიჩუმეს, დაიწყეთ მედიტაცია თქვენი სხეულის, აზრების, ემოციების, გარემოცვის გაცნობიერების  მეოხებით; თანაც ეს გაცნობიერება და დაკვირვება უნდა იყოს არ–შეფასებითი და არ–განკითხვითი ხასიათის.  იყავით ასეთ მდუმარე მედიტირების მდგომარეობაში 15 წუთის განმავლობაში.

მესამე ნაბიჯი: „მთის წვერიდან დამკვირვებელი“

მესამე კვირის განმავლობაში თქვენთვის მოხერხებულ დროს, ასევე 1 საათის განმავლობაში, მიეცით თქვენი თავი „არაფრის კეთების“  მედიტაციას. წარმოიდგინეთ, რომ ზიხართ რომელი მთის წვერზე და იქიდან უცქერთ სამყაროს, სპეციალურად არაფერს არ აკეთებთ, ოღონდ განეწყვეთ მედიტაციურად: დააკვირდით ყველა თქვენს აზრს, გრძნობას, სხეულებრივ შეგრძნებას, დასანახს და მოსასმენს. ყველაფერს დააკვირდით იმ შეგრძნებით, რომ არ გააიგივებთ თქვენს თავს არც  ერთ აზრთან, გრძნობასთან, სხეულებრივ შეგრძნებასთან, დანახულთან; თქვენ ხართ მთის წვერზე მყოფი და თქვენს გვერდით ჩაივლიან ეს გრძნობები, აზრები, ხილვები, მოსმენილი თუ დანახული: ისინი ჩაივლიან მდინარესავით დინების სახით, მაგრამ თქვენ უცვლელი „მე“ ხართ, რაც მარადიულია და ყოფნის თანაზიარია. თქვენ ხართ „ყოფნა“ და არა რომელიმე ცალკეული აზრი ან გრძნობა ან დანახული საგანი ან სხეულებრივი შეგრძნება. თქვენი „მე“ და თქვენი „აქ და ამჟამად“ ყოფნა ერთმანეთს ერწყმის, თქვენ სრულიად იგივეობრივი ხართ შეგრძნების „მე ვარ“. „მე ვარ“ არის თქვენი არსების ცენტრი, სადაც ხან აქცენტი კეთდება „მე“–ზე, ხან კიდევ „ვარ“–ზე. თქვენ ის ხართ, ვინც ხედავს და არა ის მოვლენა, რასაც ხედავთ; თქვენ ის ხართ, ვინც მოიაზრებს და არა რომელიმე თქვენი ცალკეული აზრი; თქვენ ის ხართ, ვინც გრძნობს და არა რომელიმე თქვენი ცალკეული გრძნობა. თქვენი აზრები, გრძნობები და დანახულ–მოსმენილები მიდიან და მოდიან, იცვლებიან და ქრებიან, თქვენ კი უცვლელი და  მარადიული ხართ: თქვენ ხართ საკუთრივ „ყოფნა“.

მეოთხე ნაბიჯი:   ინტეგრაცია

დაბოლოს, ამ სამი კვირის შემდეგ შეგიძლიათ ნებისმიერ დროს ერთხელ მაინც გამოსცადოთ ის, რომ ჯერ გულიანად იცინოთ, შემდეგ იტიროთ და მოახდინოთ სრული კათარზისი და ამის შემდეგ თავი მისცეთ  შინაგან მედიტაციურ მდუმარებას. 

„მისტიური ვარდის“ მედიტაცია ძლიერი ფსიქოთერაპილი ტექნიკაადა დ იგი შეიძლება საუკეთესო საშუალებადაც კი მოგევლინოთ დეპრესიის, შფოთვიანობის, ფსიქოსომატური და პოსტ–ტრავმატული სტრესული დარღვევების დაძლევის საქმეში. მაგრამ სასურველია იგი ჩაატაროთ სპეციალისტის თანდასწრებით. ღმერთმა ხელი მოგიმართოთ!

დინამიკური მედიტაცია

წარმატების 365 დღე

87–ე დღე

დინამიკური მედიტაცია ოშოს  მიერ შექმნილი მედიტაციური ტექნიკაა. ოშო თვლიდა, რომ მედიტაციური სისტემები იმ ეპოქებში შეიქმნა, როცა ადამიანს  უფრო მარტივ და შედარებით არასტრესულ პირობებში უწევდა ცხოვრება, მაგალითად, ბუდას ეპოქაში ჩვენს წელთაღრიცხვამდე VI საუკუნეში. ამიტომაც მედიტაციური ჩაღრმავებას, რეალქსაციასა და თავისებურ გარინდებას წინ დიდ ბარიერები არ ეღობებოდა. თანამედროვე ადამიანი კი ფრიად წინააღმდეგობრივ, კოფლიქტურ, დაძაბულ და სტრესულ ვითარებებშია ჩართული. ცხოვრების გართულებისა და დიდი დაძაბულობის გამო თანამედროვე ადამიანი არ არის მზად შევიდეს სიმშვიდის, შინაგანი გარინდებისა და რელაქსაციის მდგომარეობაში. გარინდება, სიმშვიდე და რელაქსაცია კი მედიტაციური თვითჩაღრმავების, ჭეშმარიტების არსობრივი ჭვრეტის სრულიად აუცილებელი წინაპირობაა. დღევანდელი ადამიანის ძირითადი მახასიათებელი ძრწოლა და შფოთვაა.  განსაკუთრებით ეს იგრძნობა ისეთ დაულაგებელ და არასტაბილურ ქვეყანაში, როგორშიც ჩვენ ვცხოვრობთ. თანამედროვე ადამიანს მუდამ ემუქრება გაურკვევლობა. იგი ჩართულია სამყაროში, სადაც კატასტროფულად მატულობს ცვლილებათა ტემპები. ადამიანი და საზოგადოება ვერასოდეს ვერ ეწევა ცხოვრებას, მას მუდმივად ემუქრება აუტსაიდერობა, უმუშევრობა და გაკოტრება. მისი სულიერი სამყარო ათასნაირი დალექილი სტრესებით, „უკმარობის ნიაღვარითა“ (გალაქტიონი)  და იმედგაცრუებებითაა აღსავსე. ცივილიზაციის ტვირთი მძიმედ აწევს მხრებზე ადამიანს. ცივილიზაცია და ტექნიკური პროგრესი მას სთავაზობს კომფორტს იმის ფასად, რომ იგი მოწყდეს საკუთარ საწყისებს, ბუნებასა და ბუნებრიობას. მას სთავაზობენ ბიუროკრატიის მარწუხებს და  ათასნაირ პირობითობებს ან რეგულაციებს, რაც ერთის მხრივ ზრდის დაცულობას, მაგრამ მეორეს მხრივ ზღუდავს თავისუფლებას. თანამედროვე ადამიანი იმ სულიერ მდგომარეობაშია, რაც გალაქტიონმა გამოხატა შემდეგი სტრიქონებით: 

„მაგრამ მე რა ვქნა, მე ვისაც სული,

 აწეწილი მაქვს მძიმე ქარებით,

ვინც აღტაცება არ ვიცი სრული,

არც სიხარულით, არც მწუხარებით“.

თანამედროვე ადამიანი რომ რელაქსირებულ მდგომარეობამდე მივიდეს, ჯერ უნდა ჩამოიფერთხოს და განტვირთოს ის სულიერი ნაგავი, რაც ყოველდღიურ რუტინას, შფოთვას, სტრესს, იმედგაცრუებას, გადარჩენისათვის ზრუნვას, ჩახლართულ პრობლემებსა და სასოწარკვეთას, აბსურდულ პირობითობებსა და ხვალინდელი დღის გაურკვევლობას შეიცავს. კაფკას, მიუზილის, კამიუს, სარტრის, დოსტოევსკისა და სხვათა ნაწარმოებების პერსონაჟების  განცდები კაცობრიობის ყველა კუნჭულის ადამიანთა სულსა და გულში შეიჭრა. თანამედროვე ადამიანის თავშესაფარი ცხოვრებისეული რუტინაა თავისი პოლიტიზირების მაღალი ხარისხით, სერიალებით, ნიუსებით, მოარული ჭორებითა და ცნობილ  „ვარსკვლავთა“ სკანდალური ისტორიებით, შოუებითა და შოპინგებით, სპორტული სანახაობებითა და მასობრივი მიტინგებით, დისკოტეკებითა და ტურისტული თავგადასავლებით… ადამიანისგან ერთის მხრივ მოითხოვენ იყოს უნიკალური, განუმეორებელი და შემოქმედებითი, მაგრამ მეორეს მხრივ იგი უნდა ჩაჯდეს გარკვეულ სტანდარტებში, რაც სრულიად გაუცხოებული ძალებისა და ინსტანციების მიერ არის დადგენილი. ადამიანი ბევრი შეზღუდვისა და უსამართლობისგან თავისუფლდება, მაგრამ ამით კიდევ უფრო განპირობებული ხდება ახალი შეზღუდვებით, კიდევ უფრო მიბმულია ბიუროკრატიულ აპარატსა, რეგულაციებსა და ინსტიტუციონალურ სტანდარტებზე. ადამიანს სთავაზობენ ახალ-ახალ დასასვენებელ და შვების მომგვრელ საშუალებებსა და ფანტასტურ კომფორტს, მაგრამ იგი კიდევ უფრო ვარდება შფოთვისა და წრიალის ტყვეობაში. გამოდის, რომ რაც უფრო თავისუფლდება ადამიანი რაღაცის ტყვეობიდან, მით უფრო მიებმება იგი მონობას განსხვავებული საგნების ან ვითარებების მიმართ. ეს იმას ჰგავს, როცა ნარკომანი იმკურნალებს და განთავისუფლდება წამალ მიჯაჭვებულობისაგან, მაგრამ მოეძალება ალკოჰოლისადმი მიბმულობა, გაანთავისუფლებენ ალკოჰოლის ტყვეობისაგან და მიებმება ტოტალიზატორს ან ცხენს და ჯირითობას ან ქალებს, ან პოლიტიკას და კიდევ სხვა რაიმეს, რითაც მოხდა წინა ტყვეობის ჩანაცვლება. რატომ ხდება ასე? პრობლემა მიბმულობაშია და არა ნარკოტიკში, ან ალკოჰოლში, ან აზარტულ თამაშებში, ან  ცხენოსნობაში, ან მექალთანეობაში, ან პოლიტიკით დაინტერესებაში და სხვა. ადიქცია (addiction) და ადიქტიურობა ანუ მიბმულობა ეხება არა მხოლოდ ნარკოტიკს, არამედ შრომას და საქმიანობასაც („შრომაჰოლიკი“), შოკოლადსაც და ტკბილეულობას, მეგობართა წრესაც (როცა ვერ იცილებ უხეირო მეგობარს, რომელმაც გაგანიავა) და ადამიანთა ურთიერთობებს და ა.შ. ეს მიბმულობა გაცილებით ფართო თემაა, ვიდრე ალკოჰოლიზმი და ნარკოტიზმი, იგი თავისუფლების თემას ეხება, რადგან ადამიანები გახლართული არიან მიბმულობებში. და  რაშია ნამდვილი თავისუფლების გასაღები? სად არის გამოსავალი, რომ განვთავისუფლდეთ ამ მიბმულობებისა და განპირობებისაგან?  როგორ განვთავისუფლდეთ მიზეზ–შედეგეობრივი, განუწყვეტელი კაუზალობის რკალისაგან ანუ, ინდური ტერმინოლოგიით რომ ვთქვათ, სანსარისაგან? სად არის ნამდვილი პასუხი? ოშოს პასუხი მარტივია: მედიტაცია არის პირველი და უკანასკნელი თავისუფლება. თავისუფლება კი ოშოს მიერ განისაზღვრება როგორც „უბრალოდ თავისუფლება“:  როცა ცდილობ გამოიცხოვრო ცხოვრების ყველა მომენტი „აქ და ამჟამად“, როცა არ გაწევს მხრებზე წარსული წყენების ან გადაუწყვეტელი პრობლემების და მომავლის გაურკვეველი ზმანებებისა და ოცნებების მტანჯველი ტვირთი. როცა იგივეობრივი ხარ იმის, რასაც ხედავ, ისმენ, გრძნობ, მოქმედებ და მოიაზრებ: როცა ჭამის დროს ჭამასთან როგორც პროცესთან ხარ გაიგივებული, სეირნობისას სეირნობას მიენდობი, კითხვისას კითხვად იქცევი, სექსის დროს სექსში ხარ მთელი არსებით ჩაძირული, ცხოვრების ნაკადთან სრულად ხარ შერწყმული, საუბრისას მთლიანად საუბრად და მოსმენა–პასუხად იქცევი, ბრაზის დროს ბრაზობ და სიყვარულის ჟამს ჰყვარობ.... როცა ერთს აკეთებ და მეორეს ფიქრობ ან ერთს ფიქრობ და მეორეს აკეთებ და მესამეს გრძნობ, ასეთი გაორებანი და გასამებანი ან ფსიქოსომატური აშლილობებით ან ავარიული სიტუაციებით, ან ურთიერთობათა გაუარესებით ან შემოქმედებითი იმპულსების გაქრობით ან ახალი მძიმე პრობლემების გაჩენით  გიბრუნდება. თავისუფლება იზოლაცია კი არ არის , არამედ იგი შერწყმაა შენს პიროვნულ საწყისებთან, შენი არსების ცენტრთან. ამგვარი გაგებიდან გამომდინარე  ოშომ შექმნა დინამიკური მედიტაციის ტექნიკა.

რა არის დინამიკური მედიტაცია?

დინამიკური მედიტაცია იმით ხასიათდება, რომ თავდაპირველად სპეციალურად იქმნება დაძაბულობის ველი. ჯერ ადამიანი ერთვება ისეთ აქტივობაში, რაც მაღალი ინტესივობით სრულდება, ადამიანი ბოლომდე იხარჯება, ბოლომდე დაცლის თავის დაძაბულობას, ბოლომდე ამოჰყრის ათასნაირ საფიქრალს, ბოლომდე ამოატივტივებს და განტვირთავს დათრგუნვებსა და წყენებს. მხოლოდ განტვირთვისა და შინაგანი განწმენდის შემდეგ ავტომატურად გადადის იგი რელაქსირებულ მდგომარეობაში და მაშინ „დაემართება“ მას მედიტაცია. ჩვეულებრივად ადამიანებს უჭირთ უშუალოდ შევიდნენ რელაქსირებულ მდგომრეობაში, მაგრამ თუკი ისინი ჯერ შევლენ ტოტალურად დაძაბულ მდგომარეობაში, მაშინ ერთ მომენტში დაძაბულობა მიაღწევს პიკს და ავტომატურად დაისადგურებს სიმშვიდე და რელაქსაცია, ორგანიზმს არც კი ექნება სხვა შესაძლებლობა თუ არა რელაქსირებულ მდგომარეობაში ჩავარდნისა. დინამიკური მედიტაცია 4 სტადიისაგან შედგება და ამ ოთხი სტადიიდან პირველი სამი სწორედ უკიდურესი და კრიტიკულ ზღვრამდე მიყვანილი დაძაბულობის შექმნას ემსახურება. ამით მიიღწევა სრული კათარზისი სამ დონეზე: 1) ფიზიკურ დონეზე, 2) ქცევით დონეზე და 3) ენერგეტიკულ დონეზე. მეოთხე სტადია კი არის საკუთრივ მედიტაცია ანუ საკუთარ სიმშვიდესა და სრულ გარინდებაში ჩაძირვა, საკუთარი გარემოს, სხეულის, აზრებისა და გრძნობების სრული გაცნობიერება, მახვილი და უაღრესად ნათელი აღქმა.

პირველი სტადია

იწყებთ ერთდროულად ღრმა და ძალიან სწრაფ სუნთქვას 10 წუთის განმავლობაში, ახდენთ სხეულის სრულ ჰიპერვენტილაციას. თუკი ღრმა და სწრაფი სუნთქვა ერთდროულად არ გამოგდით, მაშინ უპირატესობას სისწრაფეს ანიჭებთ, ცდილობთ ისუნთქოთ სწრაფად, ინარჩუნებთ მაქსიმალურ სისწრაფეს. სწრაფი და ღრმა სუნთქვა აღვიძებს თქვენი სხეულის ენერგიის რეზერვუარს. ამ დროს სუნთქვა ელექტროდენივით დაგივლის მთელ ორგანიზმში. თქვენ მთლიანად ხდებით შესუნთქვა და ამოსუნთქვა, სხვა აზრებიც არც კი მოდის თავში, ტვინი თავისუფლდება აზრებისაგან.

მეორე სტადია

რახან სწრაფი და ღრმა სუნთქვის შედეგად ორგანიზმი დაიტენა ბიოენერგიით, რახან ძალები მოზღვავდა, რახან ამის გამო თქვენ მართლაც ბევრი რამ შეგიძლიათ, მეორე სტადიაზე უნდა მისცეთ სრული თავისუფლება თქვენს სხეულს იმოძრაოს, მიუშვით იგი თვითდინებაზე. ჩაუკვირდით მოქმედების რა იმპულსი გაქვთ და თავისუფლად მიუშვით იგი, მიიყვანეთ ეს მოქმედება მაქსიმუმამდე. შეიძლება ეს იყოს წრიული ბრუნვა, ხტუნვა ან ხელების ქნევა, ამოოხრება ან ამოღრიალება, ტირილი ან სიცილი... რაც არ უნდა იყოს იგი, სხეულს უნდა მისცე ნებადართულობის სიტუაცია და მაქსიმალურად გამოახატვინო მოძრაობით საკუთარი თავი. თუკი პირველ სტადიაში თავი სრულიად გაიგივებული გქონდათ სუნთქვასთან, ამჯერად გააიგივეთ თქვენი თავი სხეულის მოძრაობასთან, იქეცით მოძრაობად, დაკარგეთ თავი მოძრაობაში. თუ ეს მოძრაობა ცეკვის იმპულსია, იქეცით ცეკვად; თუკი სიცილის იმპულსია, იქეცით ხარხარად, ხოლო თუკი ტირილის იმპულსია იქეცით ტირილად და გლოვად და გამოიგლოვეთ ის ტკივილი, რაც გამოგლოვებას მოითხოვს; ეს გახლავთ სხეულთან ერთგვარი თანამშრომლობა. თქვენ გრძნობთ სხეულის ენას, მის პირველად იმპულსს და აძლევთ მას გასაქანს, არ თრგუნავთ მას, არ ჩაახშობთ იმპულსს, რომელსაც სურს ამოხეთქოს სათქმელი, სატირალი, სასაცილო, სამოძრაო, გამოსახატავი.... სხეულის ენა მეტად მდიდარი რეალობაა, მისი სწორი ამოკითხვა და თვითგამოხატვა ერთგვარი მადლია, რითაც თქვენ სხეულისა და სულის ამა თუ იმ ნაწილს მარწუხებისაგან და დათრგუნვისაგან ათავისუფლებთ. ეს მეორე სტადიაც 10 წუთს გრძელდება. აქაც მაქსიმუმის კეთებაა საჭირო, მაგრამ ამჯერად მაქსიმუმი ეხება ამა თუ იმ მოძრაობის თვითგამოხატვას. რახან ამ სტადიაში მთლიანად გადაიქცევით სხეულად და მის მოძრაობად, ცეკვად, სიცილად, ტირილად, ხტუნვად და მაქსიმალურად გამოხატავთ თქვენს შინაგან იმპულსს, ამით ხდება შინაგანი კათარზისი, განწმენდა, ახალი ძალები მოეფინება თქვენს არსებას.

მესამე სტადია

მესამე ნაბიჯი ისევ 10 წუთიანია. ეს სტადიაც პირველი ორის მსგავსად კათარზისს ისახავს მიზნად. ამ დროს გადადიხართ სუფიური მანტრის „ჰუ“–ს ამოყვირებაზე, რითაც ხორციელდება მუცლის მიერ ჰაერის ამოყრა ინტენსიური ამოსუნთქვის მეოხებით. ამ დროს კათარზისის მეოხებით გამონთავისუფლებული ენერგია მიდის შიგნით და ზევით, მაშინ როცა პირველ სტადიაში სწრაფი და ღრმა სუნთქვის დროს ენერგია მიდიოდა შიგნით და ქვევით. ამით მიიღწევა ერთგვარი ენერგეტიკული ბალანსი, რაც  ამზადებს ნიადაგს მედიტაციისათვის.

მეოთხე სტადია

ისადგურებს სიმშვიდე, სიჩუმე და რელაქსაცია. ყველაფერი გაირინდა. ყველაფერი, რაც დათრგუნული იყო, ამოიყარა. შეგიძლიათ მშვიდად უცქიროთ და უშფოთველად, მაგრამ უცხადესი სიცხადით  გააცნობიეროთ თქვენი “მე“–ს სიღრმეები, ცხოვრების საზრისი, საკუთარი პრობლემები და მათი გადაწყვეტის გზები, სამყაროს რაობა, მარადიულობის შეგრძნება, სხეულისა და სულის ერთიანობა. შეგიძლია მისწვდე ზეცნობიერ სფეროებს, გახდე მოწმე და დამკვირვებელი იმისა, თუ როგორ აკვირდები და იცნობიერებ სამყაროს თავის მთლიანობაში, შენი არსების ცენტრს... მედიტაცია დაგემართება და არა ძალით მოაჩანჩალებ,  სამყაროსთან შერწყმულობის განცდა და სიყვარული დაგემართება, ღმერთი დაგემართება, გადაეცემი და მიენდობი უნივერსუმს. მარადიულობა წამშია ჩატეული, უსასრულობა სასრულში, უკიდეგანო სამყარო ერთ პატარა ატომსა და ელემენტარულ ნაწილაკში, მაკროკოსმი მიკროკოსმში. ამ მდგომარეობის მიღწევა და მისი რეგულარული გამოძახება  უმაღლესი წარმატებისა და ბედნიერების წამებს ქმნის.......

სცადეთ გააკეთოთ დინამიკური მედიტაცია. მაგრამ გთავაზობთ შევიკრიბოთ და ჯგუფურად ვიმედიტიროთ: ამით სასწაულებრივი სულიერი ატმოსფერო იქმნება და მედიტაციური მიღწევები უფრო დამაჯერებელი ხდება.