ტკივილთან გამკლავება

წარმატების 365 დღე

99-ე დღე

ტკივილი ჩვენი ცხოვრების თანამგზავრია. ტკივილი მრავალგვარია: ფიზიკური და სულიერი, მწვავე და ყრუ, უწყვეტი, ქრონიკული....  მართალია მას შეიძლება ჰქონდეს ობიექტური საფუძველი, მაგრამ ყველაზე დიდ სირთულეს ის ჰქმნის, რომ ადამიანი თავის თავს ტკივილთან აიგივებს. იგი ამბობს: „მე მტკივა“. მაგრამ ხომ ფაქტია, რომ ტკივილის გარდა მოცემულ მომენტში ბევრი სხვა რამ გაქვთ, ბევრ სხვა რამეს გრძნობთ, ხედავთ, გესმით,  ფიქრობთ, გახსენდებათ ან აკეთებთ კიდეც. მტკივას გარდა შეიძლება გქონდეთ: ვხედავ, ვსაუბრობ, მესმის, ვუსმენ მუსიკას, სასიამოვნო ამინდია, გემრიელი კერძის სუნია, სასიხარულო ამბავი შევიტყვე  და ა.შ. მაგრამ თქვენ შეუპრიხართ ტკივილს, თქვენ მაინცა და მაინც ტკივილთან აიგივებთ თავს, თითქოსდა ამბობდეთ: „მე ტკივილი ვარ“. ტკივილის მომენტში ჩვენ გვაქვს ორი რამ : (1) გვაქვს ტკივილი და (2) გვაქვს იმის ცნობიერება, რომ ამა და ამ ადგილას ტკივილია.  ცნობიერება იქვეა, იმ წუთშივე გაჩნდება ტკივილთან და დაამოწმებს, რომ გტკივათ. ტკივილს დაცვითი ფუნქცია აქვს: იგი ერთგვარი სიგნალია და ატყობინებს ადამიანს, რომ რაღაც არ არის წესრიგში ან რაღაც დაირღვა ან კატასტროფასთან გვაქვს შეხება და დიდი საფრთხე ელოდება ორგანიზმს, ადამიანს. ცნობიერებაც აქ არის, იგი დაამოწმებს ტკივილს, მისი ყურადღება ტკივილის წყაროზეა „მიბჯენილი“ და ზოგ შემთხვევაში არ სცილდება მას. როცა თქვენ რაიმე საფრთხის წინაშე ხართ, მაშინ ცნობიერება აკეთებს ერთგვარ ნახტომს, იგი იმ წუთსავე ჩნდება ადგილზე, იგი მიექანება ტკივილის კერისკენ, რათა შეიგრძნოს იგი და ამით რაიმე ქმედებას მიმართოს, რათა ტკივილი დაძლეულ იქნას. გაცნობიერებასა და ქმედებას შორის კავშირი უწყვეტია ამ დროს. თქვენ თქვენივე ცნობიერებით ძალიან ახლოს და დაუყონებლივ უნდა იყოთ ტკივილთან, ავადმყოფობის ან საფრთხის კერასთან, თორემ სხვანაირად დაიღუპებით. ტკივილი მყისიერად უნდა შეიგრძნოთ და დაიმოწმოთ თქვენი ცნობიერებით. აქ შეყოვნება დამღუპველია. თუ თქვენ შორსა ხართ თქვენი ცნობიერებით და არ შეიგრძნობთ ტკივილს, მაშინ ვერ გადარჩებით. გადარჩენის ინსტიქტი ჩვენი არსებობის ფუძეშია. ამდენად ტკივილი და მისი გაცნობიერება იმდენად ახლოსაა ერთმანეთთან, რომ ადამიანი საკუთარ თავის ტკივილთან გაიგივებას იწყებს. ეს განსაკუთრებით მაშინ ხდება, როცა ტკივილი დიდ ინტენსივობას აღწევს. ამ დროს ადამიანის მთელ არსებას მთლიანად მოიცავს ტკივილი და იგი თითქოსდა ამბობს: „მე ტკივილი ვარ“. ამ შემთხვევაში „მე“-ს გრძნობა მთლიანად გადაიფარება ტკივილით, ხოლო ტკივილი მთლიანად „წარმომადგენლობს“ თქვენს „მეობას“. მაგრამ რეალობაში თქვენი „მეობა“ თქვენგან განუყოფელია, ხოლო ტკივილი შეიძლება მოვიდეს და შეიძლება წავიდეს და თქვენი “მე“ კი ისევ თქვენთანაა. „მეობა“ და „მე“-ს ცნობიერება  უცვლელია, იგი თვითცნობიერებით გეძლევათ, იგი ადასტურებას თქვენს იდენტობას, იგი ყოველთვის თქვენთანაა, ხოლო ტკივილი, გაღიზიანება, ბრაზი, სიხარული, ბედნიერება თუ უბედურება ხან არის, ხან კი ქრება.  უფრო მეტიც, თქვენ ფეხზე გაქვთ თითი,  მაგრამ თქვენ არ ხართ ეს თითი, იგი არ არის თქვენი „მე“, რადგან იგი რომც არ გქონდეთ და მოგაჭრან, თქვენი „მეობა“ ისევ თქვენთან იქნება განუყოფლად. თქვენ გაქვთ თმა თავზე და სხეულის სხვადასხვა ადგილებზე, მაგრამ თქვენს თმაზე არ დაიყვანება თქვენი „მე“. თქვენ გაქვთ ხელი, მაგრამ თქვენ არ ხართ ხელები, თქვენ ხართ თქვენი “მეობა“ და ა.შ. თქვენ გაქვთ სამსახური, მაგრამ თქვენ არ ხართ თქვენი სამსახური, რადგან თქვენ შეგიძლიათ იგი გამოიცვალოთ ან დაკარგოთ, მაგრამ თქვენი „მე“ ამით არც იცვლება და არც იკარგება, იგი ისევ თავისი თავის იგივეობრივია. მითუმეტეს „მე“ არ ვარ ჩემი კბილი და მისი ტკივილი, რადგან კბილს ამოვიღებ და ტკივილიც გაქრება, მაგრამ „მე“-ს ვერ ამოვიღებ და იგი არ ქრება და ჩემთანაა. ჩემი „მე“ მხოლოდ და მხოლოდ გაცნობიერების მეოხებით მეძლევა და იმავდროულად  გაცნობიერება თვითონ არის ჩემი „მე“. „ვაცნობიერებ, მაშასადამე ვარსებობ ანუ მე ვარ“ და შეტრიალებულადაც „ვარსებობ ანუ მე ვარ, მაშასადამე, ვაცნობიერებ“. სადაც არის ცნობიერება, იქვეა თვითცნობიერებაც ანუ „მეს“ ცნობიერება.  ამიტომაც მე ვარ ჩემი ცნობიერებისა და თვითცნობიერების იდენტური და არა ჩემი რომელიმე ტკივილის, ბრაზის, სიხარულის, სიამოვნება-უსიამოვნების იდენტური. ეს უკანასკნელნი იცვლებიან, მიდიან-მოდიან, არიან და ქრებიან, ხოლო ცნობიერება არის ყოველთვის, როცა ვარ და, პირიქითაც, როცა ვარ, არის ცნობიერებაც (იგულისხმება არა ცნობიერების რომელიმე კონკრეტული შინაარსი, არამედ ცნობიერება როგორც ინტენციის აქტი). ამდენად ყოფნა (ყოფიერება) იმთავითვე გადაბმულია ცნობიერებასთან, ხოლო ცნობიერება იმთავითვეა ყოფნის გამოვლენა (არა დეკარტესეული „ვაზროვნებ, მაშასადამე ვარსებობ“ , არამედ „ვცნობიერობ, მაშასადამე ვარსებობ“). ამდენად, ჩვენ შეგვიძლია ჩვენი თავი გავაიგივოთ გაცნობიერების აქტთან და პროცესთან, მაგრამ იმავდროულად დისტანცირება მოვახდინოთ და გავემიჯნოთ ტკივილს, ბრაზს, სიხარულს, სიძულვილს, სიამოვნება-უსიამოვნებას, რომელიმე სამსახურს ან თანამდებობას. ეს დისტანცირება კი ჩვენზეა დამოკიდებული ( სხვათაშორის, არ გაგიგიათ შემთხვევები , როცა თანამდებობის პირს ინფარქტი დაემართა, როცა თამდებობიდან გაანთავისუფლეს. მას ისე ჰქონდა თავი გაიგივებული თავის „სკამთან“, რომ როგორც კი მას მოაცილეს, მისმა სხეულმა სიცოცხლეზე უარი თქვა და სიკვდილი ამჯობინა).

შევაჯამოთ: ის, რასაც ვერ მოიცილებთ და მუდამ თქვენთან არის, ეს თქვენი „მე“-ა, ხოლო რაც მიდის ან მოდის, ჩნდება ან ქრება, მოგცილდებათ ან გაგიქრებათ - ეს არ არის თქვენი „მე“, ეს არ ხართ თქვენ. ახლა გაქვთ ტკივილი, მერე ის გაქრება , ხოლო თქვენ ისევ და ისევ რჩებით თქვენი „მეობით“. სხეული ჯერ ახალგაზრდაა, მერე დროთა განმავლობაში ბერდება და აღარაა იგივე, მაგრამ თქვენ რჩებით იგივედ, „მე“ ისევ იმდაგვარად არის თქვენთან. ყველაფერი მიდის და მოდის, სტუმრები მოდიან და მიდიან, თქვენ კი როგორც  ბატონ-პატრონი ანუ მასპინძელი იგივე ხართ. ძენ-ბუდიზმის ადეპტები ამბობენ: არ დაიკარგოთ სტუმრებში. გახსოვდეთ, რომ თქვენი პოზიცია ბატონ-პატრონის ანუ მასპინძლის პოზიციააა; ხოლო ბატონ-პატრონის ანუ მასპინძლის პოზიცია იმაში გამოიხატება, რომ იგი გამუდმებული გაცნობიერების პროცესია. იყავით მუდმივად გაცნობიერების პროცესში და ნუ გაითქვიფებით სტუმრებში. გ.გურჯიევიც ამას ამბობდა მეეტლის, ცხენების და ეტლის მეტაფორაში. მეეტლე მართავს ცხენებს და ეტლიც მიექანება. მეეტლემ არ უნდა დაივიწყოს თავისი ძირითადი ფუნქცია მართვისა (მართავს კი ცნობიერება);  თუკი მეეტლე დაივიწყებს მას, მაშინ ან ცხენები აიწყვეტენ და ეტლს გადაჩეხავენ მეეტლითურთ, ან გაჩერდებიან, დაიწყებენ ძოვას და ეტლიც უმოძრაოთ იქნება. ამ მეტაფორაში ცხენები ჩვენი იმპულსების და მათი მოძრაობის სიმბოლოა, ხოლო ეტლი ამ შემთხვევაში ცხოვრების სიმბოლოა, როგორც ცაბაძის ერთერთ ცნობილ სიმღერაშია „წუთისოფელის ეტლი“. მეეტლე კი "მე"-ა თავისი გაცნობიერების პროცესითურთ.  და  რაც მთავარია, ქრისტე ეუბნება თავის მოწაფეებს მუდმივი მღვიძარების ანუ მუდმივი გაცნობიერების შესახებ. მისი გამოთქმა „მე ვარ ნათელი სოფლისაი“ შეიძლება გავიგოთ ისე, რომ უფალი არის ქვეყნიერების მუდმივი გაცნობიერების პროცესი, თუკი გაცნობიერებას განვიხილავთ როგორც სინათლის ანუ ნათლის  მოფენას, შუქის მინათებას.  ამიტომაც მიუთითებდა წმინდა მამა გრიგორი პალამა მუდმივ მღვიძარებაზე როგორც ნათლის მოფენაზე, რომელიც უფლისეულია და ჩვენც უნდა ვეზიაროთ მღვიძარებას; ამისათვის მან შექმნა მღვიძარების ტექნიკების მთელი სისტემა. ამაზევე საუბრობდნენ სუფიები - მუსულმანი მისტიკოსები.

ტკივილის მართვის ეტაპები

ტკივილი მართვადია, თუმცა ადამიანთა უმეტესობა თვლის, რომ გაუმტკივარება მხოლოდ მედიკამენტოზური ან ქირურგიული გზით არის შესაძლებელი. გთავაზობთ სავარჯიშოს, სადაც ეტაპობრივად ხდება ტკივილის დაძლევა.

პირველი ეტაპი: ტკივილისგან გამიჯვნა                                                                                                     როგორც ზემოთ ვთქვით, პრობლემა არა მხოლოდ ტკივილშია, არამედ იმაში, რომ ჩვენ ხშირად ჩვენს თავს ტკივილთან ვაიგივებთ, ვახდენთ ტკივილთან ჩვენი „მე“-ს იდენტიფიკაციას. ამიტომ ტკივილის გამკლავების ერთერთი გზა მასთან გაიგივების საპირისპირო პროცესის ამოქმედებაა, დეზიდენტიფიკაციაა,  ტკივილისაგან გამიჯვნაა. ამისათვის უნდა მოიმარჯვოთ ფორმულა: „მე ესა და ეს ტკივილი მაქვს, მაგრამ მე არ ვარ მხოლოდ ეს ტკივილი“. შეიძლება კიდევ დაამატოთ: „მე“ უფრო მეტი ვარ, ვიდრე ტკივილი“; ან კიდევ „ჩემი ერთი ნაწილი ტკივილია, მაგრამ მე არ ვარ მარტო ეს ნაწილი, მე კიდევ მაქვს სხვა აურაცხელი ნაწილები“.

მეორე ეტაპი: ცნობიერების გაფართოება                                                                                                             ეს ეტაპი ეფუძვნება იმას, რომ ტკივილის დროს ცნობიერება შევიწროებულია და იციკლებით მასზე. საჭიროა შევიწროების სანაცვლოდ ცნობიერების გაფართოების პროცესის ამოქმედება. ამ შემთხვევაში ძირითადი ფორმულაა: „მე ვარ „მე“;  „მე ვაცნობიერებ ჩემს „მე“-ს, რომელსაც აურაცხელი ნაწილები აქვს“; ან „მე ვარ „მე“, რომელშიც მთელი სამყაროა მოცემული“; ან კიდევ „მე ვაცნობიერებ, რომ ვხედავ ამასა და ამას, მესმის ესა და ეს, ვგრძნობ ამასა და  ამას (ჩამოთვალეთ კონკრეტულად ის შინაარსები, რასაც ხედავთ, გრძნობთ ან გესმით)“.

მესამე ეტაპი: ტკივილის გაცნობიერება                                                                                                          მესამე  ეტაპზე უნდა სცადოთ ტკივილს კი არ გაექცეთ, არამედ მას თვალი გაუსწოროთ. მიანათეთ ცნობიერების შუქი ტკივილს, ყველა მისი დეტალი აღნუსხეთ თუ რას ხედავთ ან გრძნობთ. დაიკავეთ მიუკერძოებელი დამკვირვებლის პოზიცია, რომელიც გარკვეული დისტანციიდან გულდასმით და ყურადღებით აკვირდება ტკივილსა და მის ნიუანსებს. ასეთი დისტანცირება კიდევ უფრო აძლიერებს ტკივილისაგან დეზიდენტიფიკაციის (გამიჯვნის)  პროცესს, რის გამოც შესაძლოა ტკივილმა იკლოს.

მეოთხე ეტაპი: ტკივილი  პოზიტიური რესურსია                                                                       ამ ეტაპზე ტკივილს უნდა შეხედოთ არა როგორც რაღაც ნეგატიურს, ტანჯვისა და პრობლემის წყაროს, არამედ როგორც პოზიტიურ რესურსს. რა სიგნალს გაძლევს ტკივილი? რა ქმედებისაკენ გიბიძგებს? რა ცვლილებების გამოწვევას გკარნახობს? რა შეიძლება ისწავლო მისგან? როგორ შეგიძლია ტკივილის გამოყენება პიროვნული ზრდისათვის? გახსოვდეთ, რომ თქვენ კი არ გტკივათ, არამედ სამყაროს ტკივა თქვენი ტკივილის დროს, რადგან თქვენ სამყაროს განუყოფელი ნაწილი ხართ; თქვენში სამყაროს ტკივილი ტკივილობს, ამიტომაც იგი რაღაც საგულისხმოს გეუბნებათ. ამოიკითხეთ ტკივილის შეტყობინება იმ სარგებლობის შესახებ, რაც ტკივილმა და მისმა დაძლევამ შეიძლება მოიტანოს. მაგალითად, ტკივილი შეიძლება გამოდგეს საუკეთესო საშუალებად, რათა მედიტაციური (გაცნობიერების) უნარები დახვეწოთ და სულიერი წრთობის ჩვევებს დაეუფლოთ; ან კიდევ, შესაძლოა სწორედ ტკივილი იყოს ის სიგნალი და ბიძგი, რომ თქვენს ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი ცვლილებები შეიტანოთ; სერიოზული ცვლილებები ხომ ტკივილის გარეშე არ ხდება.

მეხუთე ეტაპი: ტკივილი მართვადია                                                                                                                   ეს ეტაპი საკუთრივ ტკივილის მართვის ეტაპია. თქვენ ვერ შეძლებთ ტკივილის შემცირებას, თუ არ ისწავლეთ მისი ხელოვნური გამოწვევა და გაზრდა. თუ ისწავლით ტკივილის გაზრდას, ისწავლით მის შემცირებასაც. თუ ისწავლით ტკივილის გამოწვევას, ისწავლით ტკივილის გასტუმრებასაც. შეიმუშავეთ ჩვევა, რათა თქვენი წარმოსახვის მეოხებით გამოიწვიოთ ტკივილი ან გაზარდოთ მისი ძალა და სიმწვავე, შემდგომ კი გაიწვიოთ და შეამციროთ იგი. შინაგანი ძალისხმევითა და წარმოსახვით ივარჯიშეთ ტკივილის სპეციალურად გამოწვევაში და გავარჯიშდებით ტკივილის გაცილებაში,  გაივარჯიშეთ ტკივილის სპეციალურ გაზრდა-გამწვავებაში და ავტომატურად გავარჯიშდებით ტკივილის შემცირებაში.

აღნიშნული ეტაპები ერთიანი სავარჯიშო კომპლექსია. ამ სავარჯიშოთა ჩატარება ერთგვარი წვრთნაა, რათა გადახვიდეთ თქვენი პიროვნული ზრდის ახალ ეტაპზე. ამასთან დაკავშირებით კი მინდა  იმ ტკივილებს შევეხო, რაც პიროვნული ზრდის ტკივილებია.

პიროვნული ზრდის ტკივილები

ტკივილი პიროვნული ზრდის თანამდევი პროცესია. სხვანაირად ვერც იქნება, რადგან თქვენ მთელი ცხოვრების განმავლობაში ათასნაირ ტკივილებს გაურბოდით, ფიზიკურს თუ სულიერს. მაგრამ იმით რომ გაურბოდით, ეს ტკივილები არსადაც არ გამქრალან. ისინი გროვდებოდნენ. პიროვნული ზრდის დროს თქვენ გინდათ თუ არ გინდათ უნდა აღმოჩნდეთ ყველა იმ ტკივილების პირისპირ, რომლებსაც თრგუნავდით ან გაურბოდით, მაგრამ რომლებიც დაგიგროვდათ.  თქვენ გაგიჭირდებათ მათ აუაროთ გვერდი. უფრო მეტიც: თუ გინდათ პიროვნული ზრდა და დაგროვილ ტკივილთაგან განთავისუფლება, ისინი უნდა მიიღოთ როგორც მოცემულობა, თვალი გაუსწოროთ და არა თვალი დაჰხუჭოთ მათზე, გააცნობიეროთ, გადაამუშავოთ და მოინელოთ.

ტკივილი  და სიამოვნება ერთი მედლის (სიცოცხლის) ორი მხარეა, ამიტომაც ისინი ერთმანეთზეა გადაბმული. ადამიანი გაურბის ტკივილს  და ცდილობს იგი დათრგუნოს, მაგრამ  რაც უფრო გაურბის მას, მით უფრო გროვდებიან ტკივილები; იგი მით უფრო ღრმად ჩაყლაპავს ამ ტკივილებს და საკუთარი ქვეცნობიერის საცავს ავსებს ტკივილთა ზე-მარაგით. ბოლოს კი ადამიანი მიდის იქამდე, რომ თვლის: იმისათვის რომ გაექცე ტკივილს, უნდა შებოჭო, დათრგუნო ან თავი აარიდო სიამოვნებას. ეს კი იმიტომ, რომ სიამოვნება განიხილება როგორც ტკივილის აღმოცენების წყარო; ადამიანები ამით საკუთრივ სიამოვნებას კი არ გაურბიან, არამედ ტკივილს აირიდებენ , რადგან ტკივილი სიამოვნების ჩრდილია, ხოლო მაგალითად, ხის ჩრდილი რომ მოსპო, ხე უნდა მოჭრა.

ადამიანები გადამეტებულად  გაურბიან ტკივილს. ისინი წინასწარ სვამენ ათასნაირ ტკივილ-ამარიდებელ წამლებს და თავს იმდაგვარად შეიფუთავენ, რომ არაფერი ტკივილის მომტანი არ შეეხოთ.  ისინი წინასწარ თავს იზღვევენ მოსალოდნელი ტკივილის საფრთხისაგან. ისინი თითქოს დაზღვეულობის  კაფსულაში შეძვრებიან და კაფსულირდებიან. ასეთი კაფსულირების სათავე სიკვდილის შიშია, რადგან ტკივილის შიში  სიკვდილის შიშიდან მომდინარეობს. ვისაც სურს დატკბეს სიცოცხლით, შეიცნოს  ცხოვრება და გამოიცხოვროს სისხლსავსე ცხოვრება, მან უნდა მიიღოს, შეიწყნაროს და მოისიყვარულოს სიკვდილი. სიკვდილ-სიცოცხლე ერთიანი პროცესია.  სიკვდილის დათრგუნვითა და არიდებით ჩვენ სიცოცხლეს ვთრგუნავთ, რადგან  ვცხოვრობთ არა სიცოცხლის ჟინით და სიხარულით, არამედ სიკვდილისგან თავის დახსნის  კაფსულირებულ რეჟიმში და, პირიქით, სიცოცხლის დათრგუნვით სიკვდილს ავირიდებთ, მაგრამ ისევ ვკაფსულირდებით სიცოცხლე-დათრგუნულ ვითარებაში.  როგორც ერთის, ისე მეორის დათრგუნვით ერთსა და იმავე შედეგს - კაფსულირებულ სიცოცხლეს ვღებულობთ, რაც ყოველგვარ პიროვნულ ზრდას გამორიცხავს.  ეს სრული სტაგნაცია და ჭაობია.

თუ გინდა ტკივილებისგან განთავისუფლდე, აირჩიე ტკივილის უპირობო, უკრიტიკო და ყოველგვარი შეფასების გარეშე  მიღების გზა. როგორც კი დაიწყებ ტკივილის არ-მიმღებლობას და ამავე დროს დაიწყებ მის უარყოფით შეფასებას, ჩივილს "ის არ უნდა იყოს" და "რატომ მაინცადამაინც მე დამემართა", იმ წუთშივე ტკივილს დაემატება წუხილი და ტანჯვა ტკივილისა გამო. ეს წუხილი დ ტანჯვა  კიდევ უფრო აძლიერებს ტკივილს. უნდა მოიქცეთ ისე, როგორც ბუდა ურჩევდა თავის მოწაფეებს, რომ თავის ტკივილის დროს უბრალოდ შიგნით გაემეორებინათ ფრაზა "თავი მტკივა, თავი მტკივა" და დაედასტურებინათ თავის ტკივილის  ფაქტი ყოველგვარი შეფასებისა და წუხილის გარეშე, ყოველგვარი მსჯელობის გარეშე თუ "რატომ ატკივდათ თავი", რომ "ტკივილი უნდა გაქრეს" ან "ის არ უნდა იყოს". "უნდა" ხშირად გვევლინება ჩვენი ცხოვრების მტრად, განსაკუთრებით კი  როცა საქმე ეხება ტკივილს. "არ უნდა იყოს"- არსებობის აკრძალვის მოთხოვნა და ბრძანებაა. იგი არსებულის ლიკვიდაციას მოითხოვს. მაგრამ სამყარო და სიცოცხლე სპონტანური ნაკადია და ვერ ჩაეტევა "არ უნდა იყოს"-ს მარწუხებში. ამიტომაც როცა იწყება "არ უნდა იყოს", იქვე იწყება წუხილი, ტანჯვა და ახალი ტკივილი. სამყაროში რაც არსებობს, მას არსებობის გამართლება და უფლება აქვს, ხოლო მისი სრული მოსპობა  აბსურდული ამოცანაა, რადგან არაფერი არ ქრება უკვალოდ და ყველაფერი განიცდის ფერისცვალებასა და გარდასვლას სხვადასხვა ფორმით.  თქვენ შეიძლება გააყუჩოთ ან ჩაკლათ ტკივილი, მაგრამ იგი გადაინაცვლებს ორგანიზმის უფრო ღრმა შრეებში და განსხვავებული ფორმით მოგევლინებათ. რაც უფრო ცდილობთ არ იყოს ტკივილი, რაც უფრო მეტად იციკლებით "არ უნდა იყოს" შესახებ წუხილზე, მით უფრო აკუმულირდება ტანჯვა და ტკივილი. აქამდე იყო მხოლოდ ტკივილი, ახლა კი სახეზეა ტკივილს პლუს ტანჯვა ტკივილისა გამო. ამიტომაც ჩამოაცალე "არ უნდა იყოს" ტკივილს, მედიტაციურად მოექეცი მას, გაუსწორე თვალები და მიანათე ცნობიერების შუქი. ტანჯვა გაქრება და ტკივილიც შემცირდება,  თავის დროზე  კი ტკივილი გაქრება კიდეც. ამით პიროვნული ზრდის ახალ დონეზე ადიხარ.

ახლა კი შეიძლება პიროვნული ზრდის ტექნიკების თვალსაზრისით  ერთი  ფანტასტურად საინტერესო ვარიანტი განვიხილოთ. ეს ტექნიკა ამოდის იმ მოცემულობიდან, რომ ადამიანი  ცოცხალ არსებათა შორის ერთადერთია, რომელსაც აქვს სიცილის რეაქცია. მხოლოდ ადამიანი იცინის, არცერთი ცხოველი არ იცინის.  ადამიანისათვის ასევე უნიკალურია  მადლიერების გრძნობა. სიტყვა მადლიერების ძირი მადლია, ხოლო მადლი უფლისეულია.  მოდით ერთი წუთით წარმოვიდგინოთ, რომ შევაუღლოთ ერთმანეთან  სამი მდგომარეობა: ტკივილი, მადლიერება და სიცილი.  თქვენ მკითხავთ, რა შუაშია ტკივილთან მადლიერებაო. საქმე იმაშია, რომ ნებისმიერი ტკივილი სიგნალი და შეტყობინებაა ორგანიზმის რეალური მდგომარეობის შესახებ; რომ არა  ტკივილი,  ადამიანი დროზე ვერ შეიტყობდა იმ საფრთხის შესახებ, რაშიც ორგანიზმი და ადამიანის არსება იმყოფება. ამისათვის ტკივილი ნამდვილად იმსახურებს მადლიერებას. მეორეს მხრივ, ტკივილი შეიძლება იმ ცვლილებებისკენ ბიძგი იყოს, რაც სასიკეთოდ  შეიძლება  მოუბრუნდეს  ადამიანს. ამისათვისაც ტკივილი იმსახურებს მადლიერებას.  მესამე თვალსაზრისით, ტკივილის   გამოისობით ჩვენ ადამიანთა მხრიდან ვღებულობთ ადამიანურ მხარდაჭერას, თანადგომასა და დახმარებას, რითაც ახლებურად ვგებულობთ ადამიანური  თანაგრძნობისა და თანადგომის ძალას. ესეც ერთი საბაბია  იმის, რომ ტკივილს მადლიერებით მივმართოთ. მეოთხეც, ტკივილის დაძლევითა და მისი ამტანობით ვიწრთობით და ვსწავლობთ "ჭირსა შიგან გამაგრებას".  რაც შეეხება სიცილს, იგი აშკარად პოზიტიური და საპირისპირო რეაქციაა  იმ რეაქციებისა, რაც ტკივილს მოჰყვება. ამიტომაც თუკი სიცილის რეაქცია "დაემყნობა" ტკივილს, ეს გამოიღებს აშკარად სასიკეთო ნაყოფს.  ამ მსჯელობებიდან გამომდინარე გთავაზობთ ტკივილის დაძლევის  სამ ნაბიჯოვან  ტექნიკას.

ნაბიჯი პირველი

თუ რეალურ ტკივილს განიცდი, აქციე ეს ტკივილი მედიტაციის საგნად და მიანათე მას გაცნობიერების შუქი,  გაუსწორე მას თვალები, ნუ შეაფასებ, ნუ განერიდები   და გაეხსენი ტკივილს, მიიღე იგი. თუ ამ წუთას რეალურ ტკივილს არ განიცდი, მაშინ გაიხსენე  ან წარმოისახე  ის  მომენტი, როცა ტკივილი გაწუხებდა და მიანათე მას ცნობიერების შუქი.

მეორე ნაბიჯი

განეწყვე მადლიერების გრძნობით რეალური ან წარმოსახული ტკივილისადმი. შენს გონებაში წარმოთქვი მადლიერების სიტყვები ტკივილისადმი, რომ შენ იგი  გაძლევს მნიშვნელოვან სიგნალს, გიბიძგებს სასიკეთო ცვლილებებისაკენ, ხელახლა გაგრძნობინებს ადამიანთაგან სითბოსა და თანადგომას,  გასწავლის ამტანობასა და "ჭირსა შიგან გამაგრებას".

ნაბიჯი მესამე  

მიუერთე სიცილის რეაქცია ტკივილის უპირობო მიმღებლობას, მასზე მედიტირებასა და ამავე დროს მისდამი მადლიერებას. გადააფარე ღიმილისა და სიცილის გამომეტყველება ამ მედიტირებასა და მადლიერების გრძნობას, გამოაღვიძე ის შეგრძნებები, რასაც გრძნობ ღიმილისა და სიცილის დროს, გამოუშვი ის ბგერები, რაც სიცილს ახლავს.

ამ ტექნიკით თქვენ ადვილად დარწმუნდებით, რომ ტკივილის დაძლევა შესაძლებელია არა-მედიკამენტოზური  გზითაც. მე იმის თქმა კი არ მსურს, რომ ტკივილ გამაჩუყებელები  ამოიღეთ ხმარებიდან-თქო, არამედ იმის ხაზგასმა მსურს, რომ თქვენს წარმატებულ ქმედებათა და გამარჯვებათა  არსენალში შეგიძლიათ შეიტანოთ ტკივილის ფსიქოლოგიური ძალისხმევით  დაძლევის გამოცდილება, რაც მნიშვნელოვან წვლილს შეიტანს თქვენს პიროვნულ ზრდაში. ღმერთმა ხელი მოგიმართოთ!